In memoriam

mamsVandaag is het 7 jaar geleden dat ik je voor het laatst gesproken heb. Toen hebben we gelachen en gehuild en heb ik bij je gezeten. Je vroeg of ik het goed vond, of ik het ermee eens was. Je zou een stoeltje vrij houden. Ik weet niet eens meer waar we het allemaal over hebben gehad. Je vond me zo dapper en ik deed het allemaal zo goed.

Ik vond het lief om te horen want dat had je nog nooit tegen me gezegd. Ik had altijd het gevoel dat,… tja,… dat ‘ik er maar een beetje bij hing’ zoiets. Nu vertelde je pas dat je trots op me was en dat je altijd wel had geweten dat ik er wel kwam, dat ik het wel redde allemaal omdat ik dat ‘gewoon’ in me had.

Vannacht heb ik erg slecht geslapen, ik denk nog zo vaak aan je en eigenlijk wil ik nog zoveel dingen aan je vragen. Het kan niet meer, ik zal het echt allemaal zelf moeten uitzoeken. Dat kan ik ook wel maar, het was zo fijn om te weten dat jij er altijd was voor me.

Ik ben nu 7 jaar verder en er is zo ontzettend veel gebeurd. Ben ik gegroeid? Heb ik het allemaal wel goed gedaan? Wat had ik anders moeten of kunnen doen? En, hoe hete nou in godsnaam dat hondje van mevrouw de Vries* die achter ons woonde en waarvan Papa altijd de vuilnis buiten zette en dat hondje uit een keukenkastje moest halen als het weer eens onweerde?

Lieve mam, ja, ik red het wel en dat stoeltje? Wacht daar nog maar een tijd mee hoor,… ik  ben hier nog lang niet klaar.

Lieve mama, dank je wel dat je mijn moeder bent geweest.

Kus van je “Kaatje”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*